Мой сайт

Տե՛ս, առաջ եմ նայում

Խոսակցություն որը տեղի է ունեմում, մարդու և նրա միակ ընկերոջ՝  իր  հոգու հետ: Հոդվածը մտքիր շարադրանք է…

-Նայաի՛ր, ապա ինձ… Տե՛ս,  մաքրել եմ արցունքներս, հապա մի տե՜ս, ջնջել եմ վերքերը, դե՞ , նայիր… Ու բացել եմ աչքերս, որոնք առաջ կույր էին, մաքրել եմ այն կեղտոտ անցյալը: Տեսնում ե՞ս, ես լիովին լավ եմ , չեմ էլ չիշում :

-Վստա՞հ ես: Ես չեմ ուզում, որ դու մեկ անգամ էլ տանջվես:

-Այո՛, այո՛, նայիր ընկեր, ու կտեսնես:

-Ճիշտ ես: Սպասիր, իսկ այն ի՞նչ հետքեր են իմ վրա:

-Ի՞նչ նկատի ունես, չլինի՞ այս սպիերը:

-Ըհն, հե՛նց դրանց հետ եմ, ետ ինչի՞  են մնացել:

-Դե՜՜ե՜ե՝ իմ ցավից են…

-Նրանք պիտի մի՞շտ քեզ ստպեն հիշե՞լ անցյալդ:

-Ո՛չ, ո՛չ, ասեցի չէ որ մոռացել եմ, ուղղակի՜…

-Ի՞սկ ինչ ուղղակի:

-Ոչի՛նչ:

-Իսկ ի՞նչ ես անելու հիմա;

-Հիմա՛,  շարունակելու եմ ուրախ ապրել:

-Իրո՞ք:

-Դե՜, երևի, արդեն առաջ եմ նայելու:

-Ուրա՛խ եմ ընկեր, գիտես ես մի՛շտ քո հետ եմ :

-Իհարկե … 

Եվ երկա՜ր լռություն, որը այդպես էլ չխատվեց, մինչև… Մինչև լսվեցին խո՜ւլ հառաչանքի հեկեկանք, ու գիշերային հավերժություն, որ ծածկում էր մռայլ վերջաբանը…